PATRON SZKOŁY                                                                                              

"Nieograniczoną miłością Ojczyzny z mlekiem wyssałem,

wpajano ją w dziecinny mój umysł, w niej żyję i umierać będę."

 

 

IGNACY PRĄDZYŃSKI

1792-1850

           Patron naszej szkoły urodził się 20 VII 1792r. w Sennikach w Wielkopolsce. Wyrastał w domu, w którym żywe były tradycje narodowo wyzwoleńcze: powstanie kościuszkowskie, wojny w obronie Konstytucji 3 Maja.

           Od młodości przeznaczony do stanu wojskowego, Prądzyński kształcił się w Dreźnie,a potem w Szkole Aplikacyjnej i Inżynierii w Warszawie. W wojnie z Austrią walczy w stopniu porucznika. W 1812r. w kampanii napoleońskiej służy jako adiutant inżynierów pod dowództwem generała Dąbrowskiego. Za zasługi odznaczony krzyżem Virtuti Militari.

         W latach1818 - 1823 Prądzyński pracował przy wytyczaniu granicy Królestwa z Prusami. W tym czasie był członkiem tajnego Towarzystwa Patriotycznego.

           Na początku 1823r. powierzono Prądzyńskiemu wykonanie Kanału Augustowskiego. 15 VI1823r. przybył do Augustowa i już na wiosnę 1824r. ukończył projekt techniczny Kanału Augustowskiego, łączącego Niemen z Biebrzą, przedsięwzięcia, przy którym pracowało około 6 tys. osób.

            "Otóż jestem w Augustowie ulokowany". Pułkownik Prądzyński osiedlił się w Augustowie, ożenił się z Emilią Rutkowską, założył rodzinę. Niestety, pod pretekstem rozmów o Kanale, 25 II 1826r. został wezwany do Warszawy i uwięziony za udział w tajnym Towarzystwie Patriotycznym. Wychodzi na wolność po 3 latach. Pod koniec XII 1829r. Prądzyński powrócił do Augustowa, by podjąć pracę przy budowie Kanału Augustowskiego. 

          Wybuch powstania listopadowego przerywa jego pobyt w Augustowie. Prądzyński służył jako kwatermistrz generalny, potem awansuje do stopnia pułkownik, a 19 VIII 1831r.- generała.

           IgnacyPrądzyński walczył pod Iganiami, Ostrołęką, w obronie Warszawy. Po upadkupowstania zostaje wzięty do niewoli i zesłany w głąb Rosji.

           Po powrocie z zesłania osiedla się w Sandomierskim, a następnie przenosi się do Krakowa,
gdzie pisze pamiętniki. Ponieważ stan zdrowia generała Prądzyńskiego uległ pogorszeniu, wyjechał na kurację na wyspę Helgoland, gdzie umarł 4 VIII 1850r. Miejsce grobu generała nie jest znane do dziś.